Een nieuw gedicht van onze huisdichter en mantelzorger.
ze wankelde gisteren eigenlijk reeds een beetje wanneer 't begon of erger werd, vergeet je nog wat schever strompelt ze nu aan de hand vooruit soms tergend bang en traag soms van "ritme onderuit!" de ene voet lijkt geen tenen te hebben, de anderen geen hiel, en altijd die angst, 't is net een hond in haar kiel mompelend wat iemand mag verstaan en vraag je het, kijken die oogjes je zo recht aan Waar is ze nu? is ze nog hier? of is ze "weg"? verstaat ze nog wel wat ik haar zeg? 't is goed dat ze nog zo lachen kàn daar word je dan zelf ook even vrolijk van.
knuflolino
Over de mantelzorger die het gedicht schreef
Ze omschrijft zichzelf als iemand met een groot hart, soms te groot. Dat is medisch vastgesteld, vertrouwt ze ons toe. Altijd raakt ze je met haar liefde voor mantelzorgers. Ze schuwt daarbij de ruwe kanten van mantelzorg niet. Tegelijkertijd ontmoet je in haar gedichten een warme en lichte taal vol van poëzie en humor.
Lees haar andere gedichten:
Als Steunpunt Mantelzorg willen wij een platform bieden aan mantelzorgers om hun stem te laten horen. De standpunten en schrijfsels van gastbloggers vertegenwoordigen hun opinie en ervaring.
