ELEGIE.
Het doet zo’n pijn
als we samen zijn
en je me niet meer kent,
of niet weet wie of waar je bent.
Dat maakt me zo triest en machteloos boos
en dan word ik soms zo wanhopig moedeloos.
Want jij bent jij niet meer
en dat doet zo’n zeer.
Je loopt aarzelend en krom.
Je vindt jezelf dom,
omdat er vanalles niet meer gaat,
en dan word je kwaad.
Het is alsof die vreselijke dementie
je heeft verplaatst in een andere dimensie.
Twee werelden die elkaar soms nog raken
en waar we dan weer even contact kunnen maken.
Al is het maar een enkele keer.
Dan ben ik zo blij want je kent me weer.
En plots kom je met een grap, een lach
of een gevatte kwinkslag
Dan zie ik jou weer helemaal in je ogen
en dat doet telkens mijn tranen weer drogen.
Want ik weet dat je me graag ziet,
al weet je het zo dikwijls zélf niet.
Maar plots lijkt het of ik in je ogen verander
en dan zie je ineens een ander
en loop je weer verward rond, op zoek….
door die verdomde Lewy Body vloek
Maar je weet dat ik nog altijd van je hou,
en dat zo lang er nog en stukje in zit van jou
ik je nooit helemaal kan en zal wegdoen,
want dat heb ik je beloofd toen !
Al hebben we nu nog elkaar,
toch weegt de eenzaamheid soms zò zwaar.
Dan ween ik nog maar eens de ogen uit m’n kop.
En krabbel daarna gewoon terug rechtop…..
Ik mis je zo….
